Αν υποθέσουμε πως δεν ήμασταν το μαύρο πρόβατο εταίρων μας αλλά και ομοιοπαθών μας. Αν υποθέσουμε πως οι εκπρόσωποι της ωραίας ελίτ, όταν έκαναν την εμφάνισή τους στους διαδρόμους των Βρυξελλών, των Βερολίνων και των Παρισίων, αντί να συναντούν κοστουμαρισμένες πλάτες, κατεβασμένα μούτρα και ειρωνικά χαμόγελα, έπεφταν πάνω σε θερμές χειραψίες, φιλιά στο μάγουλο και λοιπές εκδηλώσεις ανυπόκριτου ενθουσιασμού.
Αν δηλαδή αντί το «τι θα κάνουμε με δαύτους», ακούγονταν διάφορα συμπαθητικά «για να δούμε τι έχουν να μας πουν κι αυτοί τώρα που χανόμαστε». Κι αφού τα υποθέσουμε όλα αυτά ας υποθέσουμε τώρα τι θα είχαμε να τους πούμε κι εμείς, αν δεν μας αντιμετώπιζαν σαν μαύρα πρόβατα ή αποδιοπομπαίους τράγους.
Για σκεφτείτε τι θα λέγαμε. Υποθέτω τίποτε. Ή έστω κάτι παραπάνω από το τίποτε ήτοι, ότι, ξέρετε, η Ευρώπη είναι μεγάλο και πολύπλοκο ζήτημα που δεν χωρά απλουστεύσεις και, κυρίως, δεν χωρά γενικεύσεις. Διότι εμείς δεν είμαστε ακριβώς Ευρωπαίοι. Εμείς, ακολουθώντας τις επιταγές της μεγάλης ορθόδοξης παράδοσης γνωρίζουμε και το κατ' οικονομίαν, το allegro ma non troppo τού είναι και δεν είναι, ανάλογα με τις περιστάσεις και τα καλά και συμφέροντα του καθενός. Γι' αυτό κι εμείς δεν λέμε «πάω Παρίσι». Λέμε «πάω Ευρώπη».
Ομως εμείς ως Ευρωπαίοι - μη Ευρωπαίοι θέλουμε να πούμε σε σας που δεν είστε σαν και μας ότι τα έχετε κάνει μούσκεμα. Κι έτσι όπως πάτε θα τη διαλύσετε την Ευρώπη που εμάς μας κάνει να αισθανόμαστε Ελληνες, κοινώς Ευρωπαίοι που δεν είναι ακριβώς Ευρωπαίοι. Κι αυτά δεν είναι καθόλου σωστά πράγματα. Για την ακρίβεια, είναι απαράδεκτα πράγματα. Γιατί τι θα αισθανόμαστε αν δεν ξέρουμε τι δεν αισθανόμαστε.
Κι άλλα τέτοια ωραία θα λέγαμε αν μας μιλούσαν, και μας άφηναν να μιλήσουμε και δεν μας γύριζαν την πλάτη, αν δεν έβγαζαν και τον υπουργό μας τελευταίο στην κατάταξη των «FT». Αλλο πισώπλατο χτύπημα κι αυτό. Αυτές οι σκέψεις μου έρχονται όταν ακούω εκείνες τις φωνές που λάμπουν ανάμεσά μας με το εθνικό τους μέταλλο και ρίγη ενθουσιασμού τις διαπερνούν όποτε η κ. Μέρκελ δεν τα βρίσκει με τον κ. Σαρκοζί, απόδειξη πως το οικοδόμημα τρεκλίζει, πως η Ευρώπη δεν έχει μέλλον, πως αυτές μας τα έλεγαν, κι εμείς δεν τις ακούγαμε.
Και είναι οι ίδιες φωνές που κάθε φορά που εμείς πάμε να εξαιρεθούμε από το οτιδήποτε ευρωπαϊκό, θεσμό, ευρώ κ.λπ., ξεσηκώνουν τον κόσμο ζητώντας περισσότερη αλληλεγγύη, λίγες παραπάνω δόσεις, κάτι το φιλάνθρωπο και φιλελληνικό εν πάση περιπτώσει, κάτι το ευρωπαϊκό με άλλα λόγια. Αριστερά της εθνικοφροσύνης, δεξιά της εθνικοφροσύνης, αριστεροδέξια εθνικοφροσύνη. Ζητάει αλληλεγγύη, θέλει ομοσπονδία, αρκεί να μη διανοηθεί κανείς να πειράξει τον πρώτο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης και το εθνικό δικαίωμα να ρίχνουμε τα σκουπίδια σε χωματερές.
Ως κατ' οικονομίαν Ευρωπαίοι πορευθήκαμε και τώρα που η Ευρώπη χάνει την οικονομία της εμείς συνεχίζουμε να ψάχνουμε το κατ' οικονομία μας.